Базы данных

ГУК "Лидская районная библиотека им. Янки Купалы"

Рубрика: ЛЕГЕНДЫ І ТАЯМНІЦЫ ЛІДСКАГА ЗАМКА (page 1 of 2)

Як людзі замак будавалі

 

Як людзі замак будавалі  

 Загадаў Князь замак будаваць, каб было дзе бараніцца, бо злы час быў. Альбо крыжакі з поўначы, альбо крымчакі з поўдня, альбо маскалі надыйдуць з ўсходу, а на захадзе — вочы галодныя ляхаў, братоў нашых заклятых.

   Пазбіралісь людзі, і вырашылі, выхваляясь, асобнымі талакамі — грамадамі будаваць.

   Сяляне — асобна, паны – асобна, папы з ксяндзамі, клірыкамі — асобна.

   Папы да ксяндзы выхвалялісь — мы да Бога бліжэйшыя, Бог іх паслухае, як памоляцца — будзе заслона, якой і не бачылі, а наогул — яны — першыя, без іх — нічога.

   Пачалі прасіць Бога, модлы складаючы. «Дай, Госпадзе, дай, зрабі..!!!…»

   Кленчаць, енчаць — а нічога не робіцца, яны яшчэ грамчэй, ужо павалілісь ад стомы асобныя — нічога не робіцца.

   I тут… Як лясне пярун з неба, і чуюць яны: «Кажа Б..г, каб ты памог!!!!».

   Усе аж на дупы свае шырачэзныя, тлустыя, і пападалі, зяпы параззявалі….

   Але ж, супраць слова Б..га, нічога не зробіш, пайшлі пуза трэсьці, каменні да будоўлі несьці.

   А паны, ў аксаміце, з мячамі, тай самапаламі, пазбіраліся, выхваляючысь: «Куды чорнай костке да паноў, мы ўсе асілкі-волаты, нацягнем самых вялікіх камянеў, збудуем гмах, ворагі ад жаха нават і не падыйдуць.

   Знайшлі вялічэзны камень, што зіма пакінула у нашым краі (ці то асілкі калісьці ў неба кідалі). I вырашылі яго цягнуць. За гэта і выпілі, пасля пабіліся, каму загады аддаваць, кіраваць усімі, але ж ўсе на камень узбеглі з шабляю ў руцэ — кіраваць, а цягнуць — няма нікога!

   Як пабіліся, пасля мір складалі, за гэта і выпілі, і зноў пабіліся, пасля тэстамент склалі аб замірэнні, гэта і адзначылі, колькі ўсе цягнулась – невядома, але ж, і пітво і ежа ў іх скончылась.

   Вырашылі разыйціся, назапасіць ўсяго і вяртацца, бо яны, паньства, разам сіла і моц, кроў старажытная і косткі асабістыя.

   Разыйшліся, знайшлі, дзе яшчэ быдла ды збажэння няз’едзенна, нарабавалі, мячамі махаючы на усіх… I засталісь, кожны ў асобным месцы, бо з другімі панамі падзяліцца — абраза гонару, дый — шкада.

   А камень той і застаўся, вялікі такі, з гумно памерамі, побач з Віленскім шляхам.

   А людзі звычайныя: сяляне, майстры цягнуць… хто камень з галаву — сам двое, хто на колах — з кабана галаву камень вязе, а хто кіямі штурхае -памерамі з чалавека.

   Бабы яйкі прынясуць, майстрам ў пачастунак і ў вапну, каб мацней была.

   Сабе жа будуюць. Усе працуюць.

   Жанчыны ежу гатуюць, малыя жвір сеюць, гліну месяць, так грамадой, з клірыкамі і збудавалі.

   А тут Князь з выправы вяртаецца.паглядзеў, як людзі з святарамі заслону сабе збудавалі, запытаў – «А дзе паны?», спахмурнеў, адказ атрымаўшы — няма іх…

   I загадаў прывілей выдаць.

   У гародне царкву збудаваць, людзям ў час набега за агароджай хавацца, а панам, якія не працавалі, бараніць ўсіх, бо ўзялі зброю ў рукі. А каторыя бараніць ня будзе ў твердзь не нагой.

   Вось так і сталася, паны павінны людзей і Царкву бараніць, а калі яны (паны) гэтага не робяць — ў шыю, прэч іх.

 Захаваны аўтарскі тэкст. Шаўчэнка, М.Б. «Пляснуўся з неба Цмок…» — Онікс, 2010.

 

Тахтамышаў скарб

Тахтамышаў скарб

  Дакладна вядома, што з 1396 па 1399 год жыў у Лідзе татарскі хан Тахтамыш. ―Тахтамышаў двор знаходзіўся на беразе Лідзейкі, там, дзе цяпер аўтастаянка за гасцініцай ―Ліда. Аб яго прыбыванні ў нашым горадзе захавалася наступнае паданне. Тахтамыш, якога перамог Цімур, знайшоў прытулак у Вялікім княстве Літоўскім. Разам са сваѐй вялікай світай і з мноствам багаццяў, хан пасяліўся ў Лідзе. Кажуць, што сюды ѐн прывѐз толькі золата — 30 падвод. Захоўваць такое багацце на падводах ці ў юрце было небяспечна, таму Тахтамыш загадаў свайму даверанаму чалавеку закапаць золата ў зямлю дзе-небудзь ў надзейным месцы. У 1399 годзе князь Вітаўт на чале 70-тысячнага войска і татарскія войскі пад камандаваннем хана Тахтамыша пацярпелі паражэнне на рацэ Ворскле. Тахтамыш, чуючы няладнае, першы ўцѐк з поля бою. А дзе ж той давераны чалавек, які закапаў ханскія багацці ў лідскай зямельцы? Ён злажыў сваю галаву на беразе Ворсклы. Дзе ж цяпер шукаць Тахтамышу свой скарб? Слядоў не засталося. Так з тых самых часоў і ляжыць золата дзесьці на Лідскай зямлі.

 (Запісалі ад Каладзяжнай Анастасіі Аляксандраўны,

супрацоўніцы гісторыка- мастацкага музея).

Сосны ля лідскага замка

 

Сосны ля лідскага замка

На схіле ўзгорка, нібы падпіраючы замак, раслі дзве даўгалетнія сасны. Яны захаваліся дзякуючы пашыранаму сярод гараджан і навакольных жыхароў перакананню, што яны выраслі не на раслінным соку, а на крыві. Здарылася гэта быццам яшчэ ў часы, калі ў Літве панавала язычніцтва. Прыйшлі сюды дзевяць манахаў-францысканцаў прапаведаваць хрысціянскую рэлігію. Аднак ліцвіны, не жадаючы прымаць хрысціянства, забілі гэтых місіянераў, а іх трупы ўкінулі ў яму на схіле Лідскага замка. На гэтым месцы, не сеяныя і не саджаныя, выраслі дзве сасны, якіх ліцвіны, ужо стаўшы католікамі, не чапалі. Але вось аднойчы хтосьці адсёк галінку і з яе выступіла кроў. 3 той пары ніхто ўжо, не адважваўся ўзняць сякеру на гэтыя дрэвы…

Аднак сёння тых соснаў няма.

    Лідчына // Наша слова. – 2006. — 19 ліпеня

    Легенды і паданні / [склад. М.Я. Грынблат і А.І. Гурскі; рэд. А.С. Фядосік]. – 2-е выд., дап. і дапрац. – Мінск, 2005. С. 355

 

 

Рака Лідзейка

Рака Лідзейка

У замку разам са сваім бацькам жыла князёўна Ліда. Дзяўчына моцна закахалася ў простага селяніна. Прыгожы юнак таксама адказаў ёй ўзаемнасцю. Калі бацька Ліды даведаўся аб іх каханні, ён тут жа загадаў расправіцца з хлопцам. Аднак, на шчасце маладых, ім удалося збегчы з замка. Князь яшчэ больш разлаваўся і загадаў сваёй варце схапіць і забіць абодвух. Закаханыя доўга беглі і праз некаторы час стаміліся. Вырашылі адпачыць і прыселі на беразе рэчкі. Аднак праз некаторы час іх напаткалі прыспешнікі князя. Яны забілі юнака, а Ліда сама з гора кінулася ў раку і патанула. З таго часу раку і пачалі называць Лідзейкай у гонар князёўны, якая засталася вернай свайму каханню.

   

Запісана ад Лаўкель Пятра Юзэфавіча (1974 г.н.), жыхара Ліды, супрацоўніка МЧС

Прывіды Лідскага замка

 

Прывіды Лідскага замка

   Сказанне гаворыць пра тое, што шмат стагоддзяў таму назад ворагі напалі на Лідскі замак. Шмат іх было. Спалохаўся князь, адчыніў ноччу сакрэтную брамку і ўцёк са сваім войскам. А на сценах, каб абхітрыць ворага, пакінуў трошкі ахоўнікаў. На смерць іх пакінуў. Раніцай ворагі ўбачылі адчыненую браму, і, як гончыя, кінуліся да яе, стукаючы ад радасці зброяй у шчыты. А латнікі збеглі са сцен, засланяючы мячамі ды шчытамі шлях у замак. Так распачаўся смяротны бой. Уся ахова палегла каля брамы, але ў замак, дзе знаходзіліся жыхары горада, так вораг і не трапіў. І вось з таго часу, калі ля замка чуецца звон зброі, можна ўбачыць на яго сценах цені загінуўшых латнікаў, што спяшаюцца абараніць і свой горад, і сваю зямлю.

 

    Черноус, Т. В Лидском замке … привидение? / Т. Черноус // Лідская газета. – 2007. — 24 сакавіка.

 

 

О лидскомъ замкѣ

О лидскомъ замкѣ   

Причиной постройки этого замка, по разсказамъ стариковъ, было слѢдующее обстоятельство: Одинъ изъ Литовскихъ Князей женился на Польской плеѢнницѢ, и до того её любилъ, что, въ память ея построилъ замокъ и назвалъ по имени ея “Боною.”

   Выписавъ работниковъ, изъ НѢмецкой земли, Князь велѢлъ производиь постройку. По окончанiи — постройки замка Князь отдалъ всё своё богатство (войско, пушки) своей любимой женѢ и на всегда велѢлъ ей оставаться въ замкѢ. Самъ онъ вскоромъ времени скончался, а за Княземъ скончались и мастера, строившiе замокъ. Еще передъ смертiю онъ приказалъ женѢ своей похоронить его вмѢстѢ съ мастерами въ замкѢ , а въ противномъ случаѢ, говорилъ Князь, ее вѢчно будетъ мучить дьяволъ. ВсѢ приказанiя своего мужа Княгиня обѢщала исполнить при жизни Князя; но какъ только онъ умеръ, многiе Литовскiе и Польскiе Князья прiѢхали въ замокъ и просили ея руки; Княгиня забыла обѢщанiе мужу; велѢла тело его занести за замокъ и похоронить тамъ. Не успѢли Князя занести въ назначенное мѢсто, какъ жена его, Бона, исчезла. По преданiю она провалилась сквозь землю “въ пекло” (въ адъ). Много прошло времени послѢ этого, видѢлъ ее во снѢ одинъ Дьячекъ, у котораго она просила спасти ее, но всѢ попытки спасти Княгиню не удались. Говорятъ еще, что она каждый годъ на первый день Пасхи освобождается отъ мученiя и выходитъ поплакать на Божiй свѢтъ, стережетъ ее яко бы черная собака. На том мѢстѢ, где похороненъ Князь, выросли, какъ говорятъ, три сосны: одну изъ нихъ кто-то срубилъ, и въ скоромъ времени умеръ; отъ того пошла молва, что нельзя рубить этихъ сосенъ: скоро, молъ, умрешь.

 Захаваны аўтарскі тэкст.

          Крачковский, Ю.Ф. Быт западно-русского селянина // Чтения в О-ве истории и древностей российских при Московском университете. — М., 1874. — К.4. — С. 210.

Ліздзейка з-над лідзейкі

 

Ліздзейка з-над лідзейкі

 Аднойчы на паляванні князь Гедзімін
знайшоў у арліным гняздзе малога хлопчыка.
Яго назвалі Ліздзейкам. (Lizdas па-балцку —
гняздо). Пазней Ліздзейка стаў галоўным
вешчуном ВКЛ. Зусім верагодна, што назва
горада Ліда паходзіць ад гэтага слова Lizdas.
 

     Раз у пушчу, за даліну
На краі Дайновы
Почат князя Гедзіміна
Выехаў на ловы.
I на дубе, на высокім,
Між крывых галінаў
Нешта ім упала ў вока
На гняздзе арліным.
Князь паслаў туды пахолка,
I ён з дуба тога
Ўніз даставіў спрытна-лоўка
Хлопчыка малога.
— Бачыш ты, як ён высока
Ўжо “ўзляцеў” з радзінаў,
Будзе шлях яму далёкі
Побач з Гедзімінам…
А з таго, што на гняздзе тым
Хлопца адшукалі,
Імя годнае Ліздзейка
Ўраз яму надалі.
I мясціну тую Лідай
Нараклі адразу,
Праз гады тут стане Ліда
З вышняй волі князя.
А пасля пачнуць калейкай
Баяць казкі людзі…
… Пра Ліздзейку з-над Лідзейкі
Згадкі ў іх не будзе.

Суднік, С. Лідзейка з-над Лідзейкі / С. Суднік. // Лідскі летапісец. — 2003.- №1(21).

 

 

Ліда

 

Ліда   

У сутоку двух рэк, Лідзеі і Каменкі, — там, дзе на забалочаных прасторах некалі раслі густыя непраходныя лясы, перад імі на высокім узгорку стаяў замак. 3 вышыні яго вежаў позірку адкрываўся прыгожы від на даліну, працякаючай побач выгібам ракі. Гаспадаром замка быў яго заснавальнік літоўскі князь Гедымін. Была ў яго прыгажэйшая тварам з чорнымі і густымі, быццам крыллі ворана, валасамі, з чорнымі, як вугалькі вачыма, дачка. Прыгажосцю дзяўчыны любаваліся ўсе, пачынаючы з заможных, у якіх недахопу не было, канчаючы простым людам. Простыя сяляне, якія жылі паблізу замка, вельмі любілі Ліду, так звалі гэтую дзяўчыну, за яе добрае спагадлівае сэрца.

   У пагодлівыя сонечныя дні, у беласнежнай сукенцы са сплеценым з палявых кветак вянком на галаве і ў акружэнні слуг, яна, быццам матылёк, пырхала на расквечаных лугах. Выглядзела пры гэтым дзівосна: як вясна, якая як заўсёды прыходзіць пасля доўгай і суровай зімы, прыносячы радасць і спакой. Бачачы яе, людзі спыняліся як заварожаныя. А яна як быццам гэтага не заўважвала. Перабягала Ліда праз зялёныя аазісы, шчабечучы як птушка, якая толькі што вылецела з гнязда, вызваліўшыся з-пад матчынай апекі.

   Час хутка ішоў. І не паспела Ліда аглянуцца, як стала стройнай, рослай і прыгожай дзяўчынай на выданні.

   «Ужо пара табе замуж, любімая дачушка, — сказаў аднойчы бацька. — Ты ўжо зусім дарослая дзяўчына».

   «Мне гэта нават яшчэ ў галаву не прыходзіла, — адказала Ліда. — Я яшчэ зусім маладая. Ці ж я добраахвотна павінна адмовіцца ад чароўнасці гэтага прыгожага свету? А ці магу я даведацца, хто ж будзе маім суджаным?» — нясмела спытала яна бацьку.

   «Гэта ўплывовы і прыстойны пан, які мае вялікія заслугі перад краем, багаты і разумны». — Бацька назваў імя суседскага князя, вядомага сваім старэчым узростам і не менш непрыемным вонкавым выглядам.

   «Хто?! Гэты старэнькі?!… Сумлення ў цябе, бацька, няма!»

   «Лепшай партыі табе не знайсці. Ён багаты, прыстойны і любіць цябе».

   «Але ж я яго зусім не люблю! Не пайду за яго!»

   «Павінна!» — сказаў, як адрэзаў бацька.

   «Бацька, злітуйся, пашкадуй!» — з мальбой у голасе вымавіла Ліда. Але той застаўся няўмольным.

   3 гэтага часу прайшло некалькі месяцаў. Вада ў рэках замёрзла, зямля змерзлася, дрэвы без лісцяў замерлі ў нерухомасці, а снежны покрыў услаў даліны і ўзгоркі.

   А калі вясной яблыні пусцілі розавыя бутоны кветак, сцеблі свежай зялёнай травы падняліся ўвысь; а сонца цёплымі праменнямі абхапіла ў свае абдымкі сады і палі, каля варот замка спыніўся атрад. Сумнення не было — прыехаў жаніх.

   Князь Гедымін прыняў госця з вялікай пашанай. Тры дні ламаліся сталы ад прысмакаў і цудоўных напіткаў. Тры дні працягваўся пір і гралі музыкі.

   Увесь гэты час Ліда сядзела ў сваёй святліцы, праводзячы дні і ночы ў глыбокім задуменні. Не адна сляза скацілася па яе бледным твары. Не дапамагалі ні суцяшэнні прыдворных, ні ўгаворы самай любімай яе няні. Не дапамагалі мальба і заклінанні маці, ні перасцярога бацькі.  Не хацела ні з кім размаўляць, не прымала ежу, толькі шаптала словы малітвы.

   «Загрызе сябе да смерці», — шапталі па кутах прыдворныя.

   «Памрэ з голаду нябога», — ламала рукі няня.

   Настаў трэці дзень гуляння. Скончыўся пір. Седзячы каля акна, Ліда пачула знаёмыя крокі бацькі і бразганне зброі. Сумнення не было: разам з бацькам ішоў жаніх.

   Не чакаючы гасцей, праслізгнула яна праз кутыя жалезам дзверы і праз лабірынт калідораў і дзвярэй, паднялася на замкавую сцяну. Як звычайна ў белай сукенцы, стала, выпрасталася. Вецер ласкава іграў складкамі яе сукенкі, развяваў доўгія чорныя валасы. Падняўшы высока непакорную галаву, Ліда ахапіла позіркам знаёмыя з дзяцінства палі, лясы, лугі і кветкі, якія яна палюбіла ўсім сэрцам. У апошні раз услухалася ў шчабятанне птушак, шум ветру і меладычны голас іграючай дзесьці жалейкі. Развітвалася з навакольным светам і жыццём.

   Дарэмна беглі да яе ўстрывожаныя прыдворныя. Дарэмна клікаў у адчаі бацька. Ліда яшчэ раз зірнула навокал і кінулася са сцяны ў воды працякаючай побач ракі.

   Доўга аплакваў Ліду ўвесь двор і, перш за ўсё, просты люд. Расказ аб яе самаахвярнасці ў імя кахання перадаваўся з пакалення ў пакаленне і дайшоў да нашых дзён. Расказваюць, што ў цёплыя вясеннія ночы, калі расцвітаюць сады, а месяц ярка асвятляе замкавы груд, у срэбным яго святле на сцяне замка з’яўляецца постаць Ліды, прыбраная ўсё ў тую ж белую сукенку са сплеценым з палявых кветак вянком на галаве. Узняўшыся ва ўвесь свой рост, яна аглядае ўсё навокал, а на золку знікае.

Далей легенда сцвярджае, што Гедымін усвядоміў сваю непапраўную памылку і ў памяць аб любімай прыгажуні — дачцы назваў горад Лідай, а раку, у якой яна ўтапілася, — Лідзеяй.

Кулеш, А.Ф. Горад Ліда: гісторыя, легенда, факты. – Ліда, 1994

 Як не прывабна назву горада звязваць з прозвішчам прыгожай князёўны, аднак гэта не будзе адпавядаць рэчаіснасці. Справа ў тым, што імя Лідзія старагрэчаскага паходжання, вельмі рэдкае ў старажытнасці, на беларускіх землях распаўсюдзілася толькі ў XIX ст., калі наш горад ужо даўно існаваў.

 

 

Легенда о городе Лида

 

Легенда о городе Лида

 Легенде –были про Лидейку более 600 лет. Легенда принадлежит семье Радзивиллов, ибо они вписали её в свою фамильную летопись. Озвучил эту легенду на своих вечерах ешё Адам Мицкевич, и гласит она следующее:

…Старший брат Довмонта (князь Нальшанский, впоследствии – князь Полоцкий, отец Давида Городенского) и Тройденя (Великого князя Литвы) Наримонт полюбил дочь пастуха, которая родила от него сына. Однако Наримонт оставил её, ибо по законам того времени он не мог взять в жены простолюдинку. Тогда его возлюбленная решается на отчаянный шаг. Вечером она пришла к Священному Дубу, возле которого служил свои службы Криве-Кривейто (Верховный Жрец литвинов) и на котором находилось гнездо орлана. Она внесла сына на дуб, уложила его в орлиное гнездо, а сама бросилась вниз головой.

    Криве-Кривейто со своими людьми нашел младенца и назвал его «Лиздзе» — гнездо, хотя и знал, чей это сын. Останки матери были погребены тут же, в дубраве, а Верховный Жрец стал учить мальчика, как своего преемника, ясновидению, лекарству, знахарству, ведунству. Лидзейко был хорошим рассказчиком и песенником, его приезжали слушать из Польши, Литвы, Чеерной и Белой Руси.

    Старшая сестра Витеня (Великого князя Литвы) Паята полюбила Лидзейку. Витень дал согласие на их брак, так как в жилах Лидзейки текла княжеская кровь.

    После смерти Криве-Кривейто «Лиздзе» стал Верховным Жрецом Литвы, и именно он предложил в будущем Гедемину перенести столицу из Новогрудка в Вильно (Волчий город) в 1323 году. В этом же году начали строить и наш Лидский замок. Лидзейко получил прозвище «Радзивилл», ибо он посоветовал («порадзил») князю основать Вильню. Это прозвище перешло на его потомков, которые стали родоначальниками княжеского рода Радзивиллов…

    Думаю, что Лидзейко, как Криве-Кривейто (Верховный Жрец Литвы), освятил стены Лидского замка, а также Вильнюсского, ибо они начали строиться одновременно. Но на месте Лидского каменного замка ранее стоял деревянный, и его упоминание, как и городка под названьем «Лида-Лада» было ещё в 1180 году в летописях варяжских дружин.

  

Принеманские вести. – 2008. – 31 января. – С. 10.

 

 

Легенда аб арліным гняздзе

 

Легенда аб арліным гняздзе

               Ужо некалькі гадоў вялікі князь Гедымін кіраваў Вялікім Княствам Літоўскім у Навагрудку. Усе гэтыя гады прайшлі ў цяжкіх вайсковых паходах супраць іншаземных ворагаў.

        На поўначы княства не было ніводнага абарончага збудавання супраць крыжакаў. Гэта пазней будуць пабудаваны Віленскі, Трокскі і Крэўскі  замкі.

        Гедымін любіў прынёманскі край: у рэках і азёрах там было шмат рыбы, у лясах – дзікіх звяроў. Таму між вайсковымі паходамі князь часта бавіў час на паляванні ў Прынямонні. Паляванне, як і вайсковыя паходы, тады лічылася праўдзівым мужчынскім заняткам.

        Вось і зараз, набіўшы шмат дзічы, Гедымін вяртаўся ў Навагрудак. Конь Гедыміна стаміўся, і князь вырашыў напаіць яго, убычыўшы наперадзе невялікую раку. Падышоўшы да яе, Гедымін пачуў дзіцячы плач. Паглядзеўшы навокал, князь убачыў вялікі дуб, а на ім арлінае гняздо, вось адтуль і гучаў плач. Гедымін загадаў сваім падначаленым зняць з дрэва дзіця, і калі вярнуўся у навагрудак, аддаў хлопчыка на выхаванне ў княжацкі двор. Паколькі дзіця было знойдзена ў гняздзе (па-балцку –lizdas), хлопчыка празвалі Ліздзейка.

        Ліздзейка хутка рос, ён адрозніваўся ад астатніх дзяцей тым, што тлумачыў сны, меў здольнасці да прадказанняў. Усё гэта паспрыяла таму, што Ліздзейка стаў вярхоўным жрацом Вялікага Княства Літоўскага.

        Аднойчы Гедымін вяртаўся з паўночнага паходу. Адпачынак прызначыў на ўзвышшы над ракой Вільня. Ноччу князь убачыў сон: на гары стаіць жалезны воўк і раве як сотня ваўкоў. Прачнуўшыся, Гедымін звярнуўся да жраца растлумачыць сон. Ліздейка сказаў: “Воўк жалезны – значыць, быць гораду сталіцай, а тое, што ён раве як сто ваўкоў, — значыць, аб славе горада будзе ведаць увесь свет”. Так паўстала сталіца ў будучым мацнейшай еўрапейскай дзяржавы Вялікага Княства Літоўскага – Вільня. Таму, што менавіта ля ракі Вільня было прызначана месца для новай сталіцы, паспрыяў вярхоўны жрэц Ліздзейка.

        Думаў Гедымін, як падзякаваць Ліздзейцы, і вырашыў пабудаваць замак на там самым месцы, дзе знайшоў калісьці маленькага хлопчыка на дрэве ў арліным гняздзе.

        Шмат часу прайшло, і па сённяшні дзень мы бачым падзяку вялікага князя Гедыміна галоўнаму жрацу ВКЛ Ліздейцы – прыгожы моцны замак, каля яго цячэ рака Лідзейка. А ўсе мы, лідзяне, з’яўляемся жыхарамі Ліды – жыхарамі “арлінага гнязда”.

 Запісаў Станіслаў Робертавіч Беркус.

 

« Older posts